Dziecko kalekie, jakiego nie znamy

A znacie to?

To dziecko kalekie

Jakieś znamy

Ale znacie to?

To jest dziecko kalekie

Jakiego nie znamy

Ono jest tak kalekie

Że ma zawsze spokój

Coś się dzieje, wydarzenie

Sytuacja, sprawa

Umówienie się

Spotkanie, dialog

Pożegnanie nawet dłuższe

A ono jest spokojne

I kalekie i ma spokój

I ten spokój zapierdala

Że nie znamy tego spokoju

Bo jest za szybki

Bo zapierdala

I to dzieckie kaleko

Się myli w słowach!

Dziecko kalekie jakby

Je zapytać dobrze

To mówi zawsze

Że jest doświadczonym neofitą

Że zawsze jak jest coś nowe

To ono wie jak to jest

Że jest coś nowe

I ten spokój go wtedy dogania

Bo czasami gdzie indziej zapierdala

Ale jak coś jest nowe to przychodzi

Jak stare to jest zawsze

Tylko jak jest już nie nowe

Ale jeszcze nie stare to nie

Tak jest głównie w niedzielę

Bo spokój nie lubi zapierdalać

Po takim że średnie

Wypluwa zawsze letnie

Dla niego to są brednie

Dla dziecka kalekiego też

I dziecko kalekie

Wszystko robi naturalnie

I musicie też wiedzieć

Że dziecko kalekie

Jak skądś wraca, ze spokojem

To się kładzie normalnie

I się opieprza

Całymi dniami

Za to że jest szybsze od spokoju

I spokojowi jest przykro i się obraża

Za to że się myli w słowach

I w imionach, jaki wstyd

Za to że spokój go łapie jak jest coś nowe

I mu zatyka oczy, nozdrza i pamięć

Za to że letnie jest brzydkie

Bo a może jest ładne?

Za to nawet że jest kalekie

I go nikt nie zna w ogóle

Za to też że jest dzieckiem

I go denerwują dzieci każde

Za to że twarz ma wymiary dłoni

I to tak pasuje jak tarcza

Za to że ogląda za mało filmów

I nie można porozmawiać

Za to że ogląda za dużo filmików

I nie można mądrze porozmawiać

Za to że nie wie w ogóle jak to będzie brzmiało

I chyba wyjdzie żenująco

Dlatego spierdalaj

Sam spierdalaj

No powiedziałem ci chyba